Slagersvak Nr1-2021 Online

P r o d u c t n i e u w s Ondanks haar verloederde voorkomen kon je zien dat het vroeger een dame van klasse was geweest. Ze sprak goed Nederlands, maar met een onmiskenbaar duidelijk aanwezig Duits accent. De tijd en de drank hadden onuitwisbare sporen in haar gezicht achtergelaten, waardoor haar leeftijd niet meer te schatten was. Misschien was ze 60 of 70, maar het kan ook tachtig geweest zijn. En ze had altijd een klein hondje bij zich. Welk ras? Ik denk van het ras dat ze in Rotterdam een Roteb-terriër noemen, in Amsterdam een vuilnisbakkie. Al die jaren dat ze bij ons in de winkel kwam, probeerde ze het keffertje mee naar binnen te nemen. Ze stond dan aan het eind van de toonbank bij het raam. Je hoorde of zag het beestje niet, maar als ze de winkel uit was zag je dat hij de sporen had achtergelaten in de vorm van een geel stinkend plasje. Meestal had ik er op tijd erg in en wees haar hondje de deur. Ze sjokte dan naar buiten en bond het beestje vast aan de daar voor bestemde haak. Vervolgens bleef het beestje keffen tot ze weer naar buiten kwam, maar het hondje deed dit met het volume van een Dobermann Pinscher. Zoals veel klanten waar we de naam niet van kenden, kreeg ze van ons een bijnaam. Zij werd aangeduid als de ‘Duitse vrouw met die koethund’. Zoals gezegd kwam ze drie tot vier keer per week. Voor het beestje kocht ze 2,5 ons gesneden rosbief. En dan het liefst het laatste stukje wat doorgegaard was. Voor zich zelf schouderham, blikzult en andere vleeswaren. Nooit heeft ze vers vlees gekocht. Met enige regelmaat probeerde ze wat te stelen. Maar in de weerspiegeling van het raam hield ik haar altijd in de gaten. Met veel misbaar kreeg ik dan te horen dat er een theeworstje op de bon stond die zij niet gekocht had. ‘Klopt mevrouw, die heeft u in uw jaszak gedaan.’ Ze sjokte al mopperend de winkel uit om twee dagen later weer terug te komen en het opnieuw te proberen. De ‘Duitse vrouw met de koethund’ is een aantal jaren vaste klant bij ons geweest. Het was een herhaling van zetten. Ze kwam binnen en het hondje verraadde zijn aanwezigheid door stil te zijn. Met enige regelmaat pakte ze wat van de toonbank om het in haar zak te steken en ik sloeg het dan zonder verdere opmerking aan op de kassa. Al met al redelijk voorspelbaar, maar geen basis voor een vertrouwensrelatie. Op een zaterdag kwam ze wat later dan gewoonlijk. Het hondje werd keurig buiten vastgebonden en ze deed haar bestelling. Alles was ingepakt en toen het tasje haar werd aangereikt, vertelde ze geen geld te hebben maar volgende week te komen betalen. ‘Dat is goed mevrouw’, zei ik. Mijn vrouw en de verkoopsters reageerden in koor: ‘Dat geld zie je nooit meer.’ Ze waren het allemaal met elkaar eens dat het een domme actie was om haar te vertrouwen en op de pof te laten kopen. De dinsdag daarop is ze het geld komen brengen. Door het nakomen van de belofte zag je een glimp van glans van haar oude klasse. ErikHoogink@acht-uitzendburo.nl www.acht-uitzendburo.nl Vertrouwen ERIK HOOGINK IS IN HET DAGELIJKS LEVEN EIGENAAR VAN DE ACHT UITZENDGROEP, MAAR VAN BEROEP SLAGER. ACHT UITZENDGROEP VERZORGT SLAGERS VOOR AMBACHTELIJKE BEDRIJVEN, HORECA EN VVP-SLAGERIJEN. IN MIJN COLUMNS KIJK IK NAAR DE BRANCHE EN NAAR DE SAMENLEVING. SOMS KRITISCH, SOMS MET EEN KNIPOOG. OOK TE LEZEN OP WWW.ACHT-UITZENDBURO.NL ZE KWAM DRIE TOT VIER PER WEEK BIJ ONS IN DE SLAGERIJ. LANGE JAS DIE 25 JAAR GELEDEN IN DE MODE WAS, AFGETRAPTE SCHOENEN, ONGEKAMD HAAR. OM HAAR HEEN HING EEN WOLK VAN ALCOHOLDAMPEN, DE GEUR VAN ONGEWASSEN KLEDING EN SLECHTE PERSOONLIJKE VERZORGING. Erik Hoogink s l a g e r s v a k n r 1 2 0 2 1 15