De Juwelier nr6-2022 Online

DE JUWELIER NR 6 2022 51 GLORIETIJDEN Ruud begint uit zichzelf allerlei gebeurtenissen uit bijna een halve eeuw als winkeleigenaar te vertellen. Van de tijd dat koppelbazen de dienst uitmaakten in de buurt en veel geld besteedden bij hem, tot de laatste jaren, waar na de lockdowns de consumenten in zijn ogen heel erg veranderd zijn. “In de glorietijden hier had ik zes man personeel in dienst en leek het niet op te kunnen. Maar we hebben ook mindere tijden gekend, waardoor ik gedwongen was afscheid te nemen van een deel van de mensen. Eigenlijk tot anderhalf jaar geleden heb ik altijd hulp in de winkel gehad, maar dat is door omstandigheden ten einde gekomen.” GEDWONGEN TE STOPPEN Ruud vertelt over een zwarte periode die hem lichamelijk en mentaal gesloopt heeft. “Ik moet nu stoppen vanwege mijn gezondheid, maar ik ben ook gedwongen, omdat ik financieel gedupeerd ben door iemand die ik als vriend zag. Ik had eigenlijk nog niet willen en zeker niet op deze manier. Het is een hele spijtige samenloop van omstandigheden die mij gedwongen heeft dit pand en de zaak te verkopen. Ik kan wel een levensboek schrijven over de afgelopen vijftig jaar dat bestaat uit tien delen over wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar al met al kijk ik nu terug op een fijne periode, waar ik mijn klanten altijd heb kunnen helpen in woord en daad. Het is jammer dat het zo moet eindigen, maar ik ben bijna 79 jaar, dus ik mag ook wel een keer stoppen toch”, zo beantwoordt Ruud zijn eigen vraag. BURGEMEESTER VAN HET WATERKWARTIER Je mag Ruud gerust een prominent figuur in het Waterskwartier van Nijmegen noemen. “Ik ben in deze wijk eigenlijk ruim dertig jaar ‘de burgemeester’ geweest als voorzitter, penningmeester of bestuurslid van diverse verenigingen en de wijkraad. De burgemeesters van Nijmegen zijn door de jaren heen ook vaak hier geweest om te vragen hoe de stand van zaken was in de wijk. Een aantal van hen was ook vaste klant hier. Ik heb het vrijwilligerswerk altijd met veel plezier gedaan tot drie jaar geleden. Toen werd het in mijn ogen tijd voor een nieuwe generatie die de handschoen op moest pakken, maar nog steeds ben ik een klankbord voor veel mensen. Een luisterend oor en advies geven, dat hoort bij mijn leven, ook als ondernemer.” Juist dat advies geven is iets dat Ruud de laatste jaren minder en minder hoeft te doen. “Sinds de lockdowns lijkt iedereen online te kunnen bestellen en dat gebeurt dan ook massaal. Waar is de tijd gebleven dat men onwetend in de winkel kwam en je als juwelier advies gaf over een mooi product? Nu komen ze in de winkel en willen ze dat ene product. Heb je het niet? Dan zijn ze ook zo weer weg. Het is niet meer zoals vroeger.” REPARATIES Nu bekend is dat Ruud gaat stoppen, merkt hij wel dat hij een goede naam heeft opgebouwd als het gaat om reparaties van klokken en horloges. “Normaal gesproken was de verhouding verkoop en reparaties 85-15%. Nu is het 90% reparaties en nog 10% verkoop. Ik word overladen met reparaties. Het is zoveel, dat ik een briefje op ga hangen dat ik er niks meer bij kan doen. Kijk”, wijst Ruud naar zijn werkbank, “daar liggen de reparaties die ik nog moet doen. Dat is wat gisteren binnen is gekomen, en dat is alleen al van vandaag.” Een grote stapel reparatiezakken spreken boekdelen. “Ik kan het niet meer aan. Vannacht was ik om 01.00 uur boven en vanochtend om 07.00 uur weer beneden. Normaal was ik ook maar drie dagen per week nog open, maar vanwege de drukte nu bijna alle dagen. Ik wil het goed afsluiten, dus ik moet het wel even zo doen.” Een man van bijna 79 jaar die nog zo hard werkt is eigenlijk iets wat je nagenoeg nooit ziet. Het is natuurlijk vanuit een passie en verantwoordelijkheidsgevoel richting zijn klanten, maar leuk vindt Ruud het al lang niet meer. “Mijn gezondheid laat me ook een beetje in de steek. Het zijn lange dagen en ik ben helemaal kapot na een dag werken. De meeste mensen van mijn leeftijd zitten natuurlijk al lang en breed met de beentjes omhoog achter de geraniums, maar ik heb dit altijd te leuk gevonden om te doen. Het is mijn leven. Het vak horloge- en klokkenmaker is uitstervende en uniek. Als je ziet hoe ver mensen rijden om hun klok hier nog te laten maken. Ik breng ze ook altijd zelf terug, want dan weet ik dat de klok goed hangt. Dat is nog service. Ik krijg nu ook heel veel reparaties zoals gezegd, die elders gewoon niet meer gemaakt worden omdat ze het daar de moeite niet waard vinden. Dat is schrijnend, want ook al vertegenwoordigt het sieraad misschien geen materiële waarde, voor die mensen heeft een emotionele betekenis. Ik heb altijd hemel en aarde bewogen om mensen te helpen en blijf dat nog even doen.” HET NADERENDE AFSCHEID Nog een paar weken en dan is Ruud echt klaar. “Na de Kerst ga ik niet meer open. Ik heb het pand verkocht en ik moet het op 1 februari leeg opleveren. Dat zal nog wel wat werk vergen, want een grote ruimte betekent veel rotzooi. Ik zal ook niet van alles afscheid nemen. De graveermachine is uniek en neem ik mee naar mijn nieuwe woning, net als de kasten met onderdelen en apparatuur. Ook een aantal klokken zal ik meeverhuizen. Het is mijn leven zoals gezegd en daar neem je geen afscheid van. Het belangrijkste is nu voor mij dat alles goed afgesloten wordt en dat mijn klanten goed geholpen worden. Ik heb ook geregeld dat ze na mijn afscheid elders in Nijmegen terecht kunnen bij een goede goudsmid en horlogemaker. Het doet me wel veel als ik nadenk over het naderende afscheid”, vertelt Ruud met tranen in zijn ogen, “want dit is niet de manier waarop ik wilde stoppen. Het is wel tijd om rust te nemen en hopelijk nog te genieten van het leven. Ik kijk met veel voldoening terug. Ik heb altijd mijn eigen broekriem opgehouden en het zelf gedaan. Ik heb het gered tot deze leeftijd en dat is iets waar ik heel trots op ben.”

RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4