De Opticien nr 2 2019 online

D e O p t i c i e n n r 2 2 0 1 9 19 C o l u m n Een uitdrukking die ik laatst hoorde of las. In het kader van de steeds heftiger wordende klimaatdiscussie. Zoals alles in deze wereld leidt een probleem tot een groep “gelovers”, een groep “ongelovigen” en meestal een meerderheid die er niet zo erg mee bezig is. Sceptici die geloven dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen, de dromers, en de wereldverbeteraars, de drammers, die het tot hun levensdoel hebben verheven om de mensheid te waarschuwen voor het naderend onheil dat we over onszelf afroepen als we zo doorgaan. De ene groep voert fossiele restanten van palmbomen aan die gevonden zijn op de Noorpool, “het was dus altijd al zo dat de temperatuur schommelde”. De andere hangt aan de lippen van wetenschappers die iedere graad temperatuurstijging als een welhaast goddelijke waarschuwing ziet van de natuur om nou eindelijk eens op te gaan schieten met het nadenken over, en het in gang zetten van, een andere manier van leven. Ik heb daar een mening over die ik hier maar even in het midden zal laten. Zoals iedereen word ook ik overspoeld met meningen en onderzoeken die het einde van de wereld voorspellen of die me wijs proberen te maken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Ben overigens wel bang dat veel argumenten van de dromers ingegeven worden door economische motieven en dat de politieke besluitvaardigheid verlamd wordt door angst voor kiezersverlies, maar dat even terzijde. Dit stukje had ook “de nieuwe realiteit” kunnen heten. Een jaar of tien geleden had bijna niemand het over het klimaat. Nu is het een dagelijks de voorpagina’s halend onderwerp. Maar ja, de “massa” wacht op een overheid die dwingende maatregelen oplegt, en doet niets vanzelf. En ondertussen genieten we van lekker warme zomers…. Vervang “lekker warme zomers” door “comfortabel hoge marges” en we hebben een link met onze dagelijkse wereld. Diezelfde tien jaar geleden hadden we net een cadeautje van de overheid mogen bijschrijven en was de financiële crisis volop bezig de wereld te teisteren. Ook dit hebben we overleefd. Ondanks de aantallen die we de erop volgende jaren zagen instorten. Langzamerhand is er echter een nieuwe realiteit ontstaan. De consument heeft in de afgelopen jaren uitgelegd gekregen dat ze voor veel minder geld een prima functionerend product konden kopen. Vele miljoenen aan communicatie hebben de perceptie over oogzorg, kwaliteit en mode blijvend veranderd. Het resultaat hiervan is een marktaandeel van de drammers van meer dan 80%. Kunnen wij wel dromen dat de klanten als spijtoptant op enig moment wel weer zullen terugkeren op het warme nest, maar ik heb daar toch wat twijfels over. Net als met het klimaat zullen we daar zelf iets aan moeten veranderen. Ook groepen die met normeringen, standaarden, protocollen, dwingende maatregelen en/of marketingformules het tij proberen te keren zijn alleen al door het beperkte volume kansloos. We zullen het zelf moeten doen. Ergens hebben we de mazzel dat we iets verkopen wat de consument nodig heeft. Maar ja, dat geldt ook voor toiletpapier, iets wat ikzelf het liefst koop in grote hoeveelheden voor zo min mogelijk geld. Ook van toiletpapier bedrukt met bloemetjesmotieven wordt volgens mij de kont niet schoner. Voor auto’s ligt dat toch even anders, voor mij dan toch in ieder geval. Je parkeert toch liever de laatste Tesla (daar is dat milieu weer) voor de deur als teken van betrokkenheid met de wereld, en ontkenner van accu lading angst, dan, pak hem beet, een uit het voormalig Oostblok geïmporteerde tweedehandse Dacia. Over die laatste ga je niet opscheppen bij het volgende familiefeestje. Een auto heeft “lading” (zeker een Tesla), veroorzaakt status, heeft smaak en leidt tot aanzien. Hetzelfde geldt voor veel andere dingen waarmee we ons omringen, zoals horloges, kleding, huizen, vakanties en bedenk het maar. Maar ook een Casio vertelt je net zo goed, en soms zelfs beter, hoe laat het is als een Rolex. En we betalen er misschien wel een 100-voud voor. Onze spullen moeten dus meer lading krijgen, door de spullen zelf en door de manier waarop we ze verkopen. Als een klant ondanks alle informatie over lage prijzen over de drempel stapt van een echte brillenwinkel, dan is dat een uitnodiging om deze correctiebehoeftige uit te leggen waarom dat een bijzonder goed besluit was. Cognitieve dissonantie is de marketingterm die verklaart dat er sprake is van een spagaat tussen wat hij weet en wat hij voelt. Hij weet dat zijn behoefte ingevuld kan worden voor een eurootje of 100, hij voelt daarentegen dat het waarschijnlijk veel beter kan. Je moet hem dan wel uitleggen waar dat prijsverschil vandaan komt: door alle aspecten van het proces, de kwaliteit van je oogzorg, de stijl van je monturen en de voordelen van je nieuwste glazen. En dat alles natuurlijk verpakt in een omgeving en gastvrijheid waarin hij zich thuis voelt en het je gaat gunnen. Trots op het eindresultaat, thuis kunnen uitleggen waarom het nieuwe bankstel nog even drie maanden moet wachten, op verjaardagen de klanten van de ketens kunnen uitleggen waarom bewust kopen en goede smaak nou eenmaal een prijs hebben. Beetje drammen dus! Groets, IN DEZE COLUMN LAAT DICK HULSBOS ZIJN LICHT SCHIJNEN OVER DE ONTWIKKELINGEN EN BIJZONDERHEDEN BINNEN DE OPTIEKBRANCHE. DICK HEEFT EEN GROTE PASSIE EN LIEFDE VOOR HET BRILLENVAK EN IS RUIM DERTIG JAAR EIGENAAR VAN ODÉ FRAMES. ‘BEING DIFFERENT’ IS EEN MOTTO DAT HELEMAAL BIJ DICK EN ODÉ FRAMES PAST. Drammen &dromen Dick Hulsbos