50 HOORDETAIL NR 1 2025 GEBRUIKERSERVARINGEN JANNEKE VERTELT OVER: Het vergoedingssysteem Janneke en Hoorstyle Als gevolg van meerdere cholesteatomen liep Janneke Roozen blijvend gehoorverlies op. In haar blog deelt ze haar leven als slechthorende en geeft ze tips en advies voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Meer weten over Janneke en haar blog? Bekijk dan haar website www.hoorstyle.nl! De standaardvergoeding voor hoortoestellen hield totaal geen rekening met mijn levensfase. De vergoeding was gebaseerd op gehoorverlies en niet op mijn werk- of privéleven. Een jongvolwassene zoals ik – met een baan waarin communicatie essentieel is, met sociale activiteiten en misschien een jong gezin – heeft heel andere behoeften dan iemand van 70 die met pensioen is en een rustiger leven leidt. Toch krijgen we dezelfde vergoeding. Het vergoedingssysteem voor hoortoestellen is oneerlijk en verouderd. Toen ik op mijn 29ste te horen kreeg dat mijn gehoor beschadigd was geraakt door cholesteatoom, dacht ik eerst dat de gevolgen wel mee zouden vallen. Ik was jong, gezond en volop bezig met mijn carrière. Maar al snel merkte ik hoe vermoeiend het werd om gesprekken in vergaderingen te volgen, om in een druk café mijn vrienden te verstaan of zelfs om thuis zonder moeite met mijn partner te praten. Ik had een hoortoestel nodig, ondanks dat ik het echt niet wilde... Maar wel een toestel dat paste bij mijn levensfase. Daar begon het probleem. Tijd voor verandering Het is onbegrijpelijk dat het vergoedingssysteem niet kijkt naar de impact van gehoorverlies op iemands leven. Goed horen bepaalt of je volwaardig kunt meedoen, of je je werk goed kunt doen en of je sociale contacten soepel verlopen. Er zou een regeling moeten zijn die rekening houdt met de levensfasen en de communicatie-eisen van jonge werkenden. Bijvoorbeeld een hogere vergoeding of een aparte regeling voor werkenden en jonge ouders. Want als je op jonge leeftijd slechthorend wordt, betekent dat tientallen jaren waarin je tegen onnodige obstakels aanloopt. Toegankelijkheid gaat niet alleen over hulpmiddelen aanbieden, maar ook over ze betaalbaar en passend maken. Het is tijd dat het vergoedingssysteem meebeweegt met de realiteit van mensen zoals ik – en met de toekomst van iedereen die nog midden in het leven staat. De ongelijkheid in vergoeding Het systeem gaat ervan uit dat iedereen met een bepaald gehoorverlies dezelfde oplossing nodig heeft. Maar dat klopt niet. Als jonge professional heb ik geavanceerde technologie nodig: een hoortoestel dat spraak goed kan filteren in rumoerige omgevingen, dat zich kan aanpassen aan verschillende situaties en dat ervoor zorgt dat ik zonder problemen kan meedoen. Dat is geen luxe – dat is de enige manier waarop ik kan blijven functioneren in mijn werk en sociale leven. Maar die technologie kost geld. Veel geld. Een goed hoortoestel dat écht bij mijn situatie past, valt vaak buiten de standaardvergoeding en kost al snel €4.000 tot €5.000. En dan weten we eigenlijk ook dat ik met deze aanschaf niet meteen klaar ben; over een jaar of 5 of 6 moet er weer een nieuwe komen. Dat is een gigantisch bedrag voor iemand die nog een carrière aan het opbouwen is, misschien een huis probeert te kopen of een gezin heeft. Ik stond voor een keuze: óf genoegen nemen met een minder geschikt toestel, óf diep in de buidel tasten voor iets dat eigenlijk een basisbehoefte zou moeten zijn. Er is ook nog een andere keuze: leasen. Toch blijft het oneerlijk klinken, alsof ik vind dat ik in een BMW 7 serie moet rijden, en enkel een Toyota Aygo kan betalen. Maar dat is het natuurlijk niet. ER ZOU EEN REGELING MOETEN ZIJN DIE REKENING HOUDT MET DE LEVENSFASEN EN DE COMMUNICATIEEISEN VAN JONGE WERKENDEN
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4