Adriaan Wolter, eigenaar van EnginEars, deelt als ervaren audicien zijn visie over belangrijke topics in de hoorbranche. Adriaan Wolter De titel verwijst naar het verhaal van een cliënte van mij, Mia Eden. Zij heeft in 2018 een artikel geschreven over haar gehoorverlies in het Zweedse magazine voor audiologen ‘Audionomtidningen’. Na ons gesprek heb ik gevraagd of ik haar verhaal mocht gebruiken voor mijn column. Ik denk dat wij als audiciens altijd de kans moeten aangrijpen om meer te leren over de impact van slechthorendheid. Ook ik blijf leren, zelfs na twintig jaar werkervaring. Ik wil graag anekdotes met jullie delen die tekenend zijn voor iemand die geconfronteerd wordt met gehoorverlies. Zo beschrijft Mia het moment dat ze zich bewust werd van haar verslechterde gehoor doordat haar naasten aangaven dat ze ongeïnteresseerd overkwam. “Je bespeurt een toon van ergernis, waaruit blijkt dat mijn (gebrek aan) gehoor haar en anderen tot last is. Dit raakt mij diep. Dit is het moment waarop mijn reis met gehoorverlies begint.” De realisatie dat de slechthorendheid toeneemt en het gevoel van machteloosheid die het met zich meebrengt, laat zien wat voor emotionele impact slechthorendheid teweegbrengt. Ze beschrijft hoe pijnlijk sommige gesprekken verliepen. “Ik vraag hem om zich te herhalen. Dat doet hij. Ik vraag het opnieuw. Hij herhaalt het, wetende dat ik het waarschijnlijk de vierde keer ook niet zal begrijpen, evenals de gedeelde frustratie in de kamer, geef ik me over aan de hopeloosheid en de tranen stromen over mijn wangen.” Je leest de wanhoop ik haar verhaal als ze vertelt over haar zoektocht naar oplossingen. “Ik heb een paar wattenstaafjes meegenomen en probeer wanhopig mijn oren schoon te maken, in de hoop eventueel oorsmeer te verwijderen. Misschien is dat de reden voor mijn vermeend slechte gehoor.” En als ze dan eenmaal de stap heeft genomen om hulp te zoeken bij de professional, wordt ze geconfronteerd met het stereotype beeld van een slechthorende. “Als ik bij de audioloog binnenstap, word ik omringd door posters van lachende stellen van boven de 70 jaar, met een boodschap die me vertelt dat ‘het leven niet achteruit hoeft te gaan door gehoorverlies’.” We moeten ons als audiciens beseffen dat er jonge mensen zijn die zich niet kunnen identificeren met de marketinguitingen die door de fabrikanten verspreid worden. De boodschap luidt: ‘Maak je geen zorgen, het hoort bij het ouder worden. Alleen is deze mevrouw 30 jaar oud en moet dus verwerken dat ze nú al last heeft van een auditieve handicap. Doodeng is het als ze daadwerkelijk je gehoor gaan testen om te kijken of er iets mis is. Je wil natuurlijk niet bevestigd hebben wat je eigenlijk al weet. “De audioloog jaagt me de stuipen op het lijf. Ze leidt me naar een geluidsdichte kamer en vraagt me op een knop te drukken telkens als ik een 'piep' hoor." En als er dan eenmaal hoortoestellen aangemeten moeten worden, moeten we beseffen wat dit emotioneel met iemand kan doen. “De apparaatjes zijn oncomfortabel en brengen mij terug naar mijn kindertijd. Toen werd ik ‘cobra’ genoemd vanwege mijn grote bril”, beschrijft ze. De schrik slaat haar al helemaal om het hard als de audioloog haar vertelt dat als ze geen hoortoestellen draagt, ze cognitief snel achteruit zal gaan en wellicht sneller dement zal worden. Het verhaal van Mia laat zien hoe belangrijk het psychosociale aspect van ons vak is. Het stigmatiserende randje wat wij als jaren trachten weg te nemen is, ondanks alle goede bedoelingen van de leveranciers en audiciens, nog zeer aanwezig. In een land waar het functiegericht verstrekken van hoortoestellen, in combinatie met marktwerking dat door het dictatorisch beleid van de overheid is opgelegd, zal de psychosociale zijde van de slechthorende het onderspit delven. We moeten terug naar de oude werkwijze, waarbij de slechthorende centraal staat en de vergoedingen, zorgverzekeraars en overheid geen invloed meer kunnen uitoefenen op ons vak. BECOMING SOUNDPROOF HOORDETAIL NR 3 2023 15 Column
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4