Pakkracht nr1 2020

P a k k r a c h t n r 1 2 0 2 0 17 C o l u m n Technisch is álles te recyclen. In een laboratorium kan ik een verpakking moleculair compleet uit elkaar trekken en er een mooie nieuwe toepassing voor vinden. Dit is echter de ‘theoretische recyclebaarheid’: veel te duur en niet representatief voor de dagelijkse praktijk. Voor échte recyclebaarheid is een aantal zaken nodig. Het begint met een inzamelsysteem voor de verpakking. Na de inzameling moet het materiaal gesorteerd kunnen worden en bij gelijksoortige verpakkingen komen. Na de sortering moet het materiaal verwerkt kunnen worden zonder dat het proces hierbij verstoord wordt door stoorstoffen. Uiteindelijk heb je dan een materiaal over waar een toepassing moet zijn. Pas als al deze stappen doorlopen zijn op industriële schaal, dan kun je spreken van échte recyclebaarheid. Echt 100% recyclebaar bestaat niet. Ondanks claims van sommige brand owners (waaronder een hele grote cola fabrikant…) dat hun verpakking 100% recyclebaar is, zijn er altijd verliezen in de keten. Denk hierbij bijvoorbeeld aan labels en sleeves die zelden gerecycled worden. Ook gebruikte lijmen en inkten worden niet gerecycled. Je verliest dus bijna altijd een paar procent van het materiaal. En aluminium dan? Dat is toch goed te recyclen? Ja zeker, dat is prima te recyclen. Maar ook hier verlies je een aantal zaken. Denk aan de verf of het label dat op het blikje zit. En in de meeste blikjes zit een plastic liner. Ik kan je verzekeren: deze wordt niet gerecycled. Waarom dan toch die claims? Blijkbaar zijn consumenten gevoelig voor de term ‘100% recyclebaar’. En de Europese wetgeving om dit soort claims tegen te gaan is misschien niet streng genoeg. De internationale standaard ISO-14021, beschrijft perfect waaraan een duurzaamheidsclaim moet voldoen. In de Verenigde Staten zijn valse duurzaamheidsclaims in veel gevallen expliciet verboden. Waarom sommige wereldmerken in Europa dan toch claims maken die in de USA verboden zijn ontgaat mij. Het aloude adagium ‘Think global, act local’ zal hierbij wel weer opgevoerd worden. Alhoewel deze gedachte vaak in een commerciële setting wordt geplaatst bij internationaal opererende bedrijven, is het wrange dat deze term oorspronkelijk afkomstig is vanuit het duurzaamheidsdenken. Al rond 1915 werd de term gebruikt in stadsplanning om mensen aan te sporen om rekening te houden met de gezondheid van de hele planeet en om lokaal de juiste acties te ondernemen om dit voor elkaar te krijgen. Het zou toch jammer zijn als we wetgeving en rechtszaken nodig hebben om dit soort valse claims de wereld uit te krijgen. Met alle toezeggingen die door brandowners gedaan zijn aan o.a. Plastic Pacts en de Ellen MacArthur Foundation, zou het toch mogelijk moeten zijn om ook hier zelf de juiste ethische normen op los te laten? Of zouden ze niet weten dat ze onzin verkopen? Ik ben benieuwd! NU HET BELANG VAN DUURZAAMHEID DOOR MEER EN MEER FMCG BEDRIJVEN ONDERKEND WORDT, HEBBEN OOK MARKETEERS BEGREPEN DAT RECYCLEBAARHEID EEN BRUIKBARE EXTRA USP KAN ZIJN. HIERMEE IS EEN ANGSTAANJAGENDE TREND ONTSTAAN: VALSE CLAIMS! IS HET TIJ NOG TE KEREN? OF ZIJN ALLE ETHISCHE NORMEN OP DIT GEBIED VERDWENEN? STOP VALSE RECYCLE CLAIMS Vincent Mooij Manager SUEZ.circpack® VINCENT MOOIJ, MANAGER VAN SUEZ.CIRCPACK ® , INFORMEERT U OVER WAT ER SPEELT RONDOM DE RECYCLING VAN UW VERPAKKINGEN