Pakkracht 1 2021

P a k k r a c h t n r 1 2 0 2 1 42 C o l u m n Nog geen twee weken daarvoor werd het enige tentamen dat nog live op de HAS hogeschool in Den Bosch mocht plaatsvinden op het laatste moment afgelast vanwege de onlusten. De studenten waren net gearriveerd in het gebouw, nog wat vermoeid van de lesstof die ze tot laat in de nacht vers hadden aangestampt. Want van studeren was in de dagen daarvoor weinig tot stand gekomen. De avondklok was ingevoerd en Nederland stond even op z’n kop. Tot afschuw van de Bosschenaren werd hun geliefde stad door een uitzinnige meute in één weekend vernield en leeggeplunderd. Ik kreeg talloze appjes met beschrijvingen en filmpjes van collega’s die het vanaf de eerste rij meemaakten. Zoals iedereen keek ik met ongeloof naar de lompheid, het geweld en de vernieling, Ongekende taferelen en het gesprek van de dagen erna. Enigszins van de schok bekomen waren de studenten op de dinsdagochtend na het drama naar de hogeschool getogen. De puinhopen in de binnenstad lieten, zo meldden ze me op de app, niets aan de verbeelding over maar de rust leek weergekeerd. Ik was thuis, in de hoofdstad. Daar was het ook onrustig geweest. Ik heb behoorlijk wat om moeten fietsen toen ik een vriend ging bezoeken. Alle straten in kilometers omtrek van het museumplein waren afgezet. En alhoewel de agenten allervriendelijkst waren mocht ik toch niet de kortste route fietsen. Klein leed dat stiekem nog ergens goed voor was. Ook fietsen telt mee op de stappenteller! Zo kwam ik dankzij de protesten met gemak aan de 10.000 stappen voor die dag. Deze dinsdag van het tentamen zat ik achter mijn laptop klaar voor een reeks overleggen. De 10.000 stappen zou ik die dag niet gaan halen. Nog even een berichtje op de app naar de studenten gestuurd om hen succes te wensen (er stond ze een pittige toets te wachten). Een toets die ze die middag niet zouden gaan maken. Ik begon aan een online overleg met collega’s. De meesten van hen zaten thuis zoals ik en enkelen schoven aan vanachter een laptop op het gebouw van de hogeschool. We waren nog maar nauwelijks begonnen toen de intercom op het schoolgebouw door de speakers van de collega’s daar ook bij mij schalde: “het gebouw moest op last van de burgemeester onmiddellijk worden verlaten”. Er dreigde nieuwe onlusten. Het hele gebied zou spoedig worden ontruimd… Ik zou het niet geloofd hebben als een jaar geleden iemand had gezegd dat de wereld op slot zou gaan vanwege een pandemie. Ik zou het niet geloofd hebben als een jaar geleden iemand had gezegd dat ik bijna alle dagen thuis achter een laptop zou doorbrengen. Maar ik zou iemand voor gek hebben verklaard als een jaar geleden iemand had gezegd dat een tentamen zou worden afgelast vanwege plunderingen in Den Bosch. Wonderlijk hoe de bittere koude niet lang na deze gebeurtenissen voor het zoet zorgde. De zachte sneeuw en het harde ijs zorgde voor vrolijkheid alom, De witte sneeuw verlicht de donkere nacht. Tegenstellingen leken even opgeheven door de uitvergroting ervan. Laten we hopen dat het niet een lange hete zomer wordt. HEEL EVEN WAS ER EEN SIBERISCH KOUDE OPRISPING IN DE EINDELOZE HERFST DIE BEGON IN 2020. MET DIE VRIESKOU BEVROREN DE DISCUSSIES OVER DE CORONAMAATREGELEN EN ONTDOOIDE DE STEMMING. EEN WELKOME AFWISSELING. IN ELKE EDITIE VERTELT STEFAN HERMSEN, DOCENT FOOD PACKAGING OP DE HAS HOGESCHOOL, OVER DIVERSE ACTUELE ONDERWERPEN BINNEN DE VERPAKKINGSINDUSTRIE. LANGE HETE ZOMER Stefan Hermsen Docent Food Packaging HAS Hogeschool