50 PAKKRACHT NR 1 2024 Stefan Hermsen In elke editie vertelt Stefan Hermsen, Docent Food Packaging op de HAS green academy, over diverse actuele onderwerpen binnen de verpakkingsindustrie. COLUMN “Verpakken is geen rocket science”, zei een opdrachtgever onlangs. Daar ben ik het helemaal mee is. Bij de eerste de beste maanlanding waren tienduizenden engineers en wetenschappers betrokken, terwijl er bij zelfs een grote onderneming in food of retail hooguit een paar verpakkingskundigen werken. Ook de budgetten verschillen totaal. Miljarden voor een enkeltje maan. Liefst niet meer dan een paar centen voor een verpakking, inclusief het verpakken en opgeld. En van die centen moet ook de retourstroom betaald worden. Misschien wel de belangrijkste factoren zijn het doorrekenen en voorspellen op basis van data en berekeningen. Zo’n peperdure raket gaat niet zomaar de lucht in, daar gaan tal van berekening en simulaties aan vooraf om elk falen uit te sluiten. Soms is falen ingecalculeerd en leveren ontploffingen en mislukte landingen weer nieuwe data op. Het evalueren, interpreteren en valideren van die data is minstens zo belangrijk als het verzamelen. Enkel vertrouwen op de cijfers kan (bijna) fataal zijn. Dat ondervond ik recent. Skiën Elk jaar ga ik met een paar vrienden skiën. We huren dan altijd de ski’s, want we hebben lang geleden al ondervonden dat je met het een of andere type ski beter of minder goed skiet, afhankelijk van de sneeuw en je vaardigheid. Normaal maak je dan even een praatje bij de expert van het verhuurbedrijf over je wensen, ervaring, enzovoort: analoge data-analyse, daarop worden ski’s aanbevolen. Ooit had ik het idee dat dan de duurste ski’s werden aangesmeerd, maar in mijn ervaring is dat niet zo. En soms zijn die duurste het skiplezier dubbel en dwars waard. Ook deze keer toog ik naar de balie van de verhuurder en wilde ik aan de analoge data-uitwisseling beginnen. Maar voordat ik kon beginnen riep de man: “ticket?!” in het Duits. Met een kordate hoofdknik wees hij richting een rij computers. Daar kon ik een “formular ausfüllen!”. Naam, adres, woonplaats, telefoonnummer, email en verhip, zelfs categorieën over lengte, gewicht, leeftijd en skiniveau. Voor die laatste kon ik kiezen uit beginner, gemiddeld of expert. Ik wil mezelf misschien wel eens overschatten, maar een expert durfde ik me toch niet te noemen. Ik koos dus voor ‘gemiddeld’. Met een geprint bonnetje terug naar de balie. De man haalde een paar ski’s en riep: “deine Schuhe bitte!”. Hij wierp een blik op het bonnetje en zwijgzaam draaide hij aan schroeven om de bindingen af te stellen. Met een: “die sind perfekt, zahlen bij Kasse” kon ik afdruipen. Verdere interactie werd niet gewaardeerd. Al bij de eerste afdaling, op werkelijk perfecte sneeuw, schoot een ski los en stortte ik met een spectaculair stuivende sneeuwexplosie meters omlaag de berg af. Behalve dat ik daarbij m’n duim verzwikte, bleek ik ongedeerd. Voorzichtig verder skiën dan maar. Bovenaan de volgende lift stond een servicestation van de skiverhuur. Na een snelle analyse door de expert daar, bleek dat de bindingen veel te los waren afgesteld, de parameters lengte en gewicht zaten net op grenswaarden, voor leeftijd had ik automatisch vaardigheden aftrek gekregen en ik had “perfekt” moeten aanvinken. Nooit meer ga ik af op slechts data. Ik wil ook de opinie van een expert. Ook verpakken is gecompliceerd. Er zijn tal van schakels en factoren in de keten van verpakken die niet alleen in data te vangen zijn. Introduceren en implementeren zal in mijn ogen ook mensenwerk moeten blijven. Dat moet onderdeel van het proces zijn. Daar moet tijd voor zijn en daar zijn kennis en ervaring voor nodig. Dat is geen rocket science, dat is expertise. PERFEKT BITTE!
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4