Pakkracht nr4-2021 Online

P a k k r a c h t n r 4 2 0 2 1 42 C o l u m n Zóveel innovaties of opmerkelijke verpakkingen zijn er bij nadere bestudering niet. Blijkt weer eens temeer dat een vernieuwend verpakkingsontwerp op de markt brengen zo eenvoudig niet is. Verreweg de meeste producten die in mijn mandje belanden, zijn lokale lekkernijen verpakt in vertrouwde, beproefde verpakkingen. De product-verpakkingscombinaties en toepassingen in de verschillende productcategorieën zijn soms wel opmerkelijk. Zoals de talloze Duitse varianten op worst en paté (Jagdwurst, Blutwurst, Mettwurst, etc.) die in glazen potten worden verkocht. Zwaar, breekbaar en duur lijkt me. Heel anders dan de plastic worsten (what’s in a name) waar we in Nederland de paté uitknijpen. In Duitsland tref ik daarentegen dan weer niet zelden verse soep aan in dikke plastic worsten. Ik heb het wel eens geprobeerd zo’n soepworst, maar de truc om de soep zonder geknoei uit de worst ín de pan te krijgen kan, verzekerd van mijn applaus, bij Hans Klok in de show. Een product dat ik om de opmerkelijke verpakking kocht, was Giotto. Ik trof het aan in het forse schap van een categorie welke we in Nederland eigenlijk niet kennen en dat het midden houdt tussen koekjes, chocolade en snoep. Bij ons is dat een in mijn ogen altijd wat verstopt schapje gevuld met kersenbonbons, zeebanket, nougat, gesuikerde pectinevormpjes en nog wat weinig verfijnde, van dik hout, zoetigheid. Giotto zijn knikkergrote, knapperige, korrelig gecoate koekbolletjes gevuld met hazelnootcrème. Ze lijken wel wat op de visualisaties van een coronavirus. Maar bleken niettemin verslavend lekker en belandden onder het mom van ‘interessante verpakking’ bij elk volgend supermarktbezoek in mijn mandje. De bolletjes zijn per negen verpakt in een langwerpig aluminium opgedampt wikkel die je door middel van een tearstrip over de hele lengte opentrekt. Wat mij betreft een verpakking die Celebrations naar de kroon steekt. Want net zoals die doos na openen niet meer makkelijk dicht gaat en leeg moet, liggen de negen hazelnoot corona’s open en bloot weerspiegeld in het wikkel dat met geen mogelijkheid hersluitbaar is. Niet voor niets zijn het negen knapperige knikkers vermoed ik, want moeilijk eerlijk delen in een even gezelschap. Gelukkig zijn de wikkels per vier verpakt, dus per keer dat een wikkel opengaat gaan er sowieso twee wikkels aan. Dat voorkomt ruzie in de tent (of caravan, camper, etc.). De vier wikkels liggen fraai opgetast in een simpel doch ingenieus kartonnen bakje bijeengehouden door een papieren wikkel. Een goede poging om met weinig materiaal de fragiele bolletjes te beschermen. Natuurlijk ben ik bij thuiskomst even het lokale ‘museum’ ingelopen om deze fraaie verpakking, uiteraard puur en alleen voor lesdoeleinden, aan te schaffen. Teleurgesteld moest ik constateren dat we in Nederland achterlopen op het gebied van de hedendaagse kunst. HÉT MUSEUM FOR CONTEMPORARY PACKAGING IN ELK BUITENLAND IS DE SUPERMARKT. EN NU IN TIJDEN VAN CORONA VOELT DE SUPERMARKT NOG MEER ALS EEN ÉCHT MUSEUM. WANT ALHOEWEL ER BIJ DE SCHAPPEN GEEN BORDJES STAAN MET TEKSTEN ALS “NE PAS TOUCHER!” OF “BITTE NICHT BERÜHREN!”, VOELT HET TOCH ENIGSZINS BEZWAARLIJK OM PAKJES EN ZAKJES UIT DE SCHAPPEN TE PAKKEN OM DEZE VERVOLGENS UITGEBREID TE BESTUDEREN. ZELFS NA ANDERHALF JAAR BLIJFT HET RAAR DAT ZO’N GEWONE HANDELING ALS EEN PAKJE TERUG IN HET SCHAP ZETTEN NU BESMET IS. TOCH KAN IK, ONDANKS DE ROLLENDE OGEN, ZICHTBAAR BOVEN HET STEVIG AANGESNOERDE MONDKAPJE VAN DE REISGENOOT, NIET ÉLK BEPOTELD PRODUCT IN HET BOODSCHAPPENMANDJE STOPPEN. IN ELKE EDITIE VERTELT STEFAN HERMSEN, DOCENT FOOD PACKAGING OP DE HAS HOGESCHOOL, OVER DIVERSE ACTUELE ONDERWERPEN BINNEN DE VERPAKKINGSINDUSTRIE. Stefan Hermsen Docent Food Packaging HAS Hogeschool CORONA VERPAKT