PAKKRACHT NR 5 2023 50 Stefan Hermsen In elke editie vertelt Stefan Hermsen, Docent Food Packaging op de HAS green academy, over diverse actuele onderwerpen binnen de verpakkingsindustrie. COLUMN Feitelijk heb ik het nog nooit zo goed gehad als nu. En ik weet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat geen enkele van mijn voorvaderen en voormoederen het ooit zo goed gehad heeft als ik nu. Een eigen huis, een plek onder de zon. In mijn natjes en droogjes is eenvoudig te voorzien. Alle drank, maaltijden, ingrediënten en specerijen die ik me maar kan wensen zijn op loopafstand in overvloed en bijna te geef, kant-en-klaar en voor ieder wat wils voorverpakt verkrijgbaar. Wassen, douchen en het gerief kan zo warm of koud als ik wil, zonder er verder naar om te kijken of bij na te denken. In het boerengezin waar mijn moeder vandaan komt was het met z’n allen eten uit wat de pot schaft. En die gevulde pot kwam niet op tafel zonder zaaien en oogsten en wecken en slachten en uitbenen en zouten en kolenscheppen en zo voorts. De plee was niet meer dan een gat in de grond achter een houten schot in de stal bij de koeien. Water moest ze oppompen in het schuurtje naast de keuken. Met twee handen stevig pompen en dan kletterde het koude water in de ijzeren emmer. En zelfs toen ze al met mijn vader verloofd was en de pomp inmiddels vervangen door een waterkraan in de keuken moest ze nog een keteltje water opzetten in die keuken en dan met een lampetkan vol lauwwarm water de krakende trappen op naar de kille slaapkamer om zich te wassen. Hoe gerieflijk is dan de thermostaatdouchekraan en de vloer verwarmde badkamer die ik heb. Ik weet dat ik de loterij des levens gewonnen heb en in een paradijs geboren ben. Het blijft daarom zo onvoorstelbaar dat de verhalen van mijn moeder zich nauwelijks meer dan een halve eeuw geleden afspeelden. De welvaart en overvloed spuit ons ondertussen zowat uit de oren. Het heeft zekerheid en comfort gebracht én de schaduwzijde; de welvaartsziekte. Stress, angst en depressie. De welvaart die we genieten, heeft ons voorzien van mogelijkheden, maar heeft ook de druk verhoogd. We willen alles hebben, alles kunnen doen en alles kunnen zijn. Maar in die zoektocht, verliezen we soms het contact met onszelf en met wat werkelijk belangrijk is. Het paradoxale is dat de welvaart, die bedoeld was om gelukkiger te maken, soms juist ongelukkig maakt. Het verlangen naar meer en beter, voortkomend uit overvloed, voedt het onvermogen. En die knoop wordt nog complexer als de remedie retail therapie wordt. Instant gratificatie door het schot dopamine dat ik mezelf geef bij de aankoop van bijna om het even wat. De weg uit de zwaarmoedigheid van de welvaart door nóg méér welvaart. Dat moet wel een doodlopende spiraal zijn. Dan maakt knuffelen met koeien misschien gelukkiger. WELVAARTSZIEKTE
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4