PAKKRACHT NR 6 2023 29 In de columnreeks Special Guest is steeds een gastcolumnist aan het woord over de special van de uitgave. Deze keer: Michael Nieuwesteeg, Directeur NVC Nederlands Verpakkingscentrum, over de essentiële eisen van verpakkingen. Michael Nieuwesteeg, Directeur NVC Nederlands Verpakkingscentrum Verpakken is de tijdelijke integratie van een externe functie en een product om het gebruik van het product mogelijk te maken. Dat is inmiddels bekend. Iedere seconde doen de industrie en retail het wereldwijd zo’n 320.000 keer. In diezelfde seconde pakken consumenten hun producten uit en creëren daarmee dus 320.000 geleegde verpakkingen. Uiteraard is het nu zaak om ervoor te zorgen dat die geleegde verpakkingen op een verantwoorde manier kunnen worden ingezameld (collect-control) en verwerkt (backend-processing). Tot zover niks nieuws onder de zon; sinds 2020 is er het PUMA Manifest met de basisprincipes en de Pakkrachtredactie houdt u telkens weer bij de les, wat de ontwikkelingen betreft. Maar nu gaan we een nieuwe fase in met z’n allen. Vooral wat de backend-processing richting nieuwe materialen betreft. Het is daarbij immers de bedoeling dat we recyclaat maken uit ingezamelde verpakkingen en dat dit recyclaat vervolgens weer als frontend-materiaal in nieuwe toepassingen gebruikt gaat worden. Het materiaal kan glas zijn, metaal of papier-karton, dan wel het veelbesproken en heftig gereguleerde plastic. Dan dringt zich de vraag op: hoe gaan we al die verschillende materialen in al hun gradaties coderen en identificeren? Zeg maar: herkennen. Geen bestaansrecht Materialen die niet gecodeerd kunnen worden, hebben geen bestaansrecht in het economisch verkeer. Recyclaat dat geen code heeft, kan immers niet ingekocht worden. Dit goed aanpakken, is een van de grote uitdagingen waar we nu voor staan. Materiaaleigenschappen van verpakkingen kunnen immers oneindig veel variëren, vergelijkbaar met een violist(e) die oneindig veel tonen uit zijn of haar instrument kan toveren. Coderen gaat per definitie met discrete stapjes, vergelijkbaar met het spelen op de piano, waar slechts een beperkt aantal toetsen beschikbaar is. De combinatie van beide instrumenten is moeilijk, maar bepaald niet onmogelijk. Integendeel. Kijk op Wikipedia bij viool-pianomuziek en je vindt 56 pagina’s vol met composities voor de combinatie van deze twee instrumenten. Wat al deze componisten hebben bereikt, moeten we als verpakkingsgemeenschap ook gaan doen. De voorwaarde voor een succesvolle ‘recycling’ is de compositie – en vervolgens het samenspel – van een muziekstuk waarin de continue wereld van de verpakkingsmaterialen samenklinkt met de discrete tonen van coderen en identificering. Let the music play. Heeft u vragen over deze column of wilt u meer weten? Stuur dan een mail naar m.nieuwesteeg@nvc.nl. DE VIOOL, DE PIANO EN HET VERPAKKEN COLUMN
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4