42 PAKKRACHT NR 6 2023 Stefan Hermsen In elke editie vertelt Stefan Hermsen, Docent Food Packaging op de HAS green academy, over diverse actuele onderwerpen binnen de verpakkingsindustrie. COLUMN Ik zit op mijn fiets en stamp op de pedalen tegen de wind in. Het regent de hele dag onophoudelijk en de straten staan blank. Wanneer ik door een zoveelste fietspadkanaal peddel trek ik mijn voeten niet eens meer omhoog want ik ben al overal zeiknat. De fietstassen achterop zwabberen bij elke trap. Uit de ene tas steekt een bezem omhoog en uit de andere een afvalgrijper. Ik ben in dit hondenweer op pad om deze spullen af te leveren bij een zogenaamde containeradoptant. Een week geleden zat ik samen met een vrouw, die net als ik containeradoptant wilde worden, aan tafel met een ambtenaar van de gemeente. Die droeg de ampele functieomschrijving: ‘gebiedsvertegenwoordiger containeradoptie stadsdelen west en zuid’. Om de burgers verantwoordelijkheid te geven over de leefbaarheid in de omgeving, of als je het cynisch wil formuleren, het doen uitbesteden van reinigingswerkzaamheden, kun je bij mij in de stad afvalcontainers adopteren. Je wordt als adoptant dan onder andere geacht afval dat naast de container ligt en erin past in de container te gooien, zwerfafval op te vegen, grover afval te melden en het mechanisme van de container te ontzetten als iets klem zit. Aangezien ik toch altijd al mijn niet-spreekwoordelijke straatje probeer schoon te vegen, had ik mij maanden geleden als containeradoptant aangemeld. Na tal van pogingen om tot een afspraak te komen zat ik vorige week, samen met nog één enthousiasteling, tegenover de gebiedsvertegenwoordiger om instructies over het containermanagement te ontvangen. De ambtenaar bleek een zeer gesoigneerde dame die ons allerhartelijks ontving waarna ze volkomen ‘out of character’ losbarstte in een litanie aan instructies die voornamelijk bestonden uit frustraties, disclaimers en het zogenaamd verwachtingsmanagement over wat we allemaal niet van de gemeente konden of mochten verwachten. En hoe slecht er binnen de gemeente wordt gecommuniceerd en teruggekoppeld. Mijn vele vergeefse pogingen om deze afspraak met haar te plannen waren ook te wijten geweest aan onderbezetting en overbelasting van de diverse divisies, afdelingen en diensten. Mijn sympathie had ze, in zo’n moloch van een organisatie bewegen is ook niet makkelijk. We lieten ons niet ontmoedigen en tekenden geduldig de stapel formulieren die bij deze toevertrouwde verantwoordelijkheid hoorde. Nadat we nogmaals hartelijk werden bedankt voor onze gezworen inzet kregen we het arsenaal aan gerei waarmee we het ons toevertrouwde containerparkje voortaan tegemoet zouden gaan treden. Bijeengepakt in een enorme blauwe plastic zak ontvingen we elk een stalen stoffer en blik, een bezem, een afvalgrijper, een grote metalen draagring, handschoenen en een bundel vuilniszakken. Tenslotte werden plechtig drie forse gietijzeren sleutels overhandigd waarmee we terstond elke container in de stad zouden kunnen openen mocht de afvalnood hoog zijn. Dat was een week geleden. Nu spoedde ik me met mijn vrachtje naar de collega adoptant. Niet om haar te ontzetten bij een rommelig noodgeval maar omdat zij deze spullen vorige week niet had kunnen meenemen op haar fiets en ik ze daarom wel even voor haar meenam. Ik had haar toen buiten in het aangename herfstzonnetje beloofd het een en ander vandaag af te leveren. Het was tenslotte slechts een stief kwartiertje trappen. Ik zette mijn fiets op slot, plukte de natte broekspijpen wat los van mijn benen en keek op. Vanonder mijn capuchon zag ik een stapel dozen opgetast bij een containerparkje. Nu kwam het erop aan. De plicht riep. En het arsenaal ten spijt, was de enige mogelijkheid om die doorweekte dozen in de papiercontainer gepropt te krijgen er nu eerst eens lekker op te gaan staan stampen. STAMPEN STIEF GETRAPT
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4