COLUMN Rafke van der Sleen De mengelmoes van vrouwen zoals je die ziet op straat, is het toonbeeld van Body Positivity en inclusiviteit. Maar als je in winkels kijkt, zie je weinig van die inclusiviteit terug. En helaas ook geen Body Positivity dus. Nou zijn wij natuurlijk commercieel bezig. Vanuit het perspectief van de klant bekeken, betekent dit dat wij ons richten op ‘geld verdienen’. Dan moet daar het probleem zitten. Er wordt waarschijnlijk niet genoeg verdiend aan een ruim maatbereik. Of de ontwerpers hebben de knowhow niet, dat kan ook. Er zijn merken die het wel proberen om een inclusief merk te zijn. Ik krijg dan het normale model broekje binnen, maar dan zes keer zo groot. En dan bedoel ik echt zes keer groter, ook in de hoogte. Zijn er ontwerpers die denken dat als vrouwen iets voller zijn, ze meteen ook langer worden? Wat is dit voor een hekserij? Of is het soms niet hip om wat grotere maten te maken? Per merk verschillen de maten ook behoorlijk, dat is ook al z’n groot probleem. Er is geen maatvastheid. Waar begin je dan? Maten verschillen enorm en waarom eigenlijk? We hebben toch zoiets als een centimeter. Die is toch ook altijd en overal hetzelfde? Vaste maatregels daaromtrent zouden echt geen kwaad kunnen. Het is praten als Brugman wat je als verkoopster moet doen. Tip: hou één maatschaal aan. De gemiddelde confectiemaat voor een vrouw in Europa is maat 44-46. Waarom noemen we dat in vredesnaam een plus size? Dat is toch een gewone size of ben ik nou gek? En we gaan niet bodyshamen hoor, want als je heel slank bent is het ook wel eens lastig, maar dat hele plus size slaat echt nergens op. Dan daarbij: alles is gemaakt op skinny. En dat zijn niet veel mensen, statistisch gezien. Ja, onder de 20 misschien. Maar hoe groot is die groep? De gemiddelde vrouw van gemiddelde leeftijd heeft een figuur dat veranderd is door kinderen baren, hormonen, overgang en gewoon ouder worden. Deze groep heeft daarbij vaak het salaris om ietsje meer uit te geven aan iets dat goed past, en dat heeft ze nodig ook. Door het gedoe met die maten zijn veel vrouwen ook onzeker geworden. Dan hoor ik ze zeggen: ‘Ik had ooit maatje 36’. Waarop ik antwoord: ‘Je had ook ooit rompertje maat 92, je verandert tijdens je leven.’ Waarom is er zo’n groot gat in die markt? Ik vind het heel tof hoor, het idee van inclusiviteit. Het is heel fijn om jezelf te herkennen in de modeplaatjes. En dan nog zie je weinig ‘gemiddelde’ vrouwen. Het hoeft niet altijd extreem te zijn om te laten zien dat je voor iedereen iets hebt. Waarom zouden twee vriendinnen met verschillende maten niet in dezelfde winkel kunnen shoppen? En wat doe je als je er altijd tussenin zit? Waar moet je dan heen? Uiteraard zijn er een aantal merken die dat wel fantastisch doen. Die hebben een breed maatbereik en zijn maatvast. Maar het blijkt nog steeds eerder uitzondering dan regel. En dat stoort me echt enorm. Oftewel: zijn er nog leveranciers die echt goed willen draaien? Ga grotere maten maken, dan lukt dat zeker! Ik noem deze keer geen namen, maar we weten allemaal welke merken dat geweldig doen. Zou dat misschien zijn omdat zij wel grote maten maken? Stof tot nadenken, lijkt mij. De gemiddelde maat van een vrouw is de laatste decennia nogal veranderd. We zijn anders gaan eten en minder gaan bewegen, door bijvoorbeeld het gebruik van een auto en een zittend beroep. Wij hebben hier nog voorraad uit de tijd dat mijn oma de winkel had en die maten zijn ook allemaal veranderd. Wat in de jaren ‘50 een maat 42 was, is nu misschien hooguit een maat 36. En dan zijn er nog steeds klanten die ‘altijd’ maat 38 hebben, zeggen ze. Wij weten in de lingerie dat die vlieger niet op gaat. Mensen waren vroeger kleiner en slanker. BODY POSITIVITY EN INCLUSIVITEIT Rafke van der Sleen-Van der Linde kent de sector door en door, heeft een heel eigen kijk op ondernemen in de bodyfashionbranche en weet als geen ander hoe een lingeriespeciaalzaak tot een succes gemaakt kan worden. SECOND SKIN NR 2 2024 25
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4