23 / 90
C
O L U M N
Beschaving. Een woord dat staat voor het geheel van waarden en normen
die we, al dan niet stilzwijgend, hebben afgesproken als samenleving. Het
doel ervan is duidelijk, we proberen met elkaar een rechtvaardige en leefbare
maatschappij te vormen waarbij er voor iedereen gelijke kansen en mogelijk-
heden zijn.Dat hier op het wereldtoneel wat verschillende opvattingen over
bestaan moge duidelijk zijn. Het is een beetje een rotzooitje, om het eufemis-
tisch te stellen.
Ook op persoonlijk niveau loop ik de laatste tijd nogal eens aan tegen gedra-
gingen met bijbehorende uitingen van mensen waarvan ik denk “kan dat niet
een beetje vriendelijker?”
Recent waren we op het vliegveld van Bergamo, op de terugreis van de Mido.
Na de security controle stonden we onszelf weer op te tuigen, riem, horloge,
bril en wat al niet, word ik aangesproken door een meneer in uniform.
Het soort uniform waar je onmiddellijk associaties bij krijgt met een wat
duistere periode uit de 20e eeuw, maar goed, daar kon die man ook niets
aan doen, dat moet ie van z’n baas. Waar ruimte zat voor verbetering was de
wijze waarop hij meende iets te moeten vragen. Hij wilde mijn paspoort zien,
iets wat ook prima gevraagd had kunnen worden in een zin met beleefdheids-
vormen, werkwoorden en een vraagteken aan het eind. Om nog maar te zwij-
gen over een bijbehorende vriendelijke blik.
Ik word dan altijd een beetje dwars en oost-indsich doof maar deze meneer,
van de Guarda Finanza, was daar niet gevoelig voor en bleef steken in het
steeds dwingender wordende ‘paspoort!’.
Nou komt deze ambtenaar vast en zeker vaak veel vervelender types tegen
dan ik (dat hoop ik dan toch), maar ik zou me kunnen voorstellen dat hij de
dag voor zichzelf ook een stuk leuker maakt als hij z’n gemiddelde slachtoffer
iets vriendelijker tegemoet treedt, met iets meer beschaving.
ANDER VOORBEELDJE
Ik kreeg laatst een verzoek van de club die het ‘niet leuker maar wel mak-
kelijker’ schijnt te kunnen maken. Normaal gesproken waag ik me niet aan
discussies met die mensen en kwak ik het verzoek of de vraag, vrijwel onge-
lezen, neer bij mijn accountant, ik hoor het dan wel. Deze leek daarvoor te
makkelijk, ik bel zelf wel even dacht ik nog.
Na uitgebreide keuzemenu’s, bijbehorende wachttijd en uiteraard in eerste
instantie de verkeerde mevrouw, kreeg ik uiteindelijk iemand aan de lijn die
daar overduidelijk geen tijd voor-, of zin in had. Ik had het kunnen weten, in
de media waren toevallig net de resultaten bekend gemaakt van het onder-
zoek naar de waardering van de ‘Belastingtelefoon’, een 4,1 geloof ik. Ze
maakte het meer dan waar. Niet luisteren, tot drie keer toe vragen wat de
vraag nou eigenlijk was terwijl ik die nog aan het stellen was. Je gaat aan je
eigen intelligentie twijfelen. Ook ik word dan wat ongeduldig met als voor-
spelbaar resultaat dat ik geen antwoord op mijn vraag kreeg. Toch maar weer
bij de accountant neergelegd.
Als je er over praat met andere mensen dan neemt dit verschijnsel sterk toe.
De ‘verhuftering’ van de samenleving, het gebrek aan respect en begrip voor
elkaar. En vooral, niet luisteren. Is dit wat de ‘nieuwe’ communicatie met
ons doet? Raken we gewend aan het onbeperkt uitschelden van anderen via
Smoelboek en Trutter omdat dat lekker anoniem is? Raken we gewend aan
het ventileren van ongezouten meningen, omdat we het antwoord erop toch
niet zien of gewoon niet lezen? Gaan we denken dat dat normaal is?
Ook consumenten in winkels worden ‘harder’. Face-to-face durven ze te
beweren dat een volkomen dubbel gevouwen bril geen enkele andere oor-
zaak heeft dan een nieuw, nog niet ontdekt, natuurverschijnsel. Zelf hebben
ze het in ieder geval niet gedaan, dat dubbelvouwen. Onder druk van de con-
currentie, ‘het was toch zo’n dure bril’, wordt de verkoper vaak gechanteerd
om het dan toch maar op te lossen. Soms volkomen onterecht, begrijpelijk
soms onvermijdelijk.
Soms kan een leverancier het vervolgens oplossen, maar soms ook niet. De
telefonische ‘gesprekken’ hierover vallen niet altijd onder de categorie ‘over-
leg’ hetgeen vaak de arbeidsvreugde van de betreffende medewerker niet
meetbaar verhoogt en de redelijkheid van de issue overstijgt.
Heeft waarschijnlijk ook alles te maken met veel onduidelijkheid over het
begrip ‘garantie’. Wordt gegeven op fabrieksfouten die bij normaal gebruik
binnen twee jaar na aanschaf (door de consument) zichtbaar worden. Maar
ja, geldt dat ook voor een bril die al vier jaar in de winkel op een koper heeft
gewacht? Geldt dat ook voor normale gebruikssporen op een bril die duidelijk
wat minder zorgvuldig is gedragen? Erg lastige vragen waar niet één antwoord
op mogelijk is, verschilt per geval.
Een ding is in ieder geval duidelijk, open en eerlijk overleg, zorgvuldige afwe-
gingen en af en toe wat ‘water bij de wijn’ lossen ieder probleem op. Zal het
in de ‘beschaafde’ wereld misschien niet altijd werken, bij ons in ieder geval
wel.
Groets,
IN DEZE COLUMN LAAT DICK HULSBOS ZIJN LICHT SCHIJNEN OVER DE ONTWIKKELINGEN EN BIJZONDERHEDEN BINNEN DE
OPTIEKBRANCHE. DICK HEEFT EEN GROTE PASSIE EN LIEFDE VOOR HET BRILLENVAK EN IS AL BIJNA 27 JAAR EIGENAAR VAN ODÉ FRAMES.
‘BEING DIFFERENT’ IS EEN MOTTO DAT HELEMAAL BIJ DICK EN ODÉ FRAMES PAST.
Beschaving
Dick Hulsbos
D
E
O
P T I C I E N
N R
2 2 0 1 6 23