HOORDETAIL NR 4 2023 17 ERVARINGEN UIT DE PRAKTIJK aanraakte; ze had het handje niet weggetrokken en ze bleef rustig zitten. Ik stelde voor of ik de afdrukken bij haar mocht maken. Met de moeder sprak ik af om twee keer per week naar de winkel te komen voor een kopje koffie, zodat haar dochtertje kon wennen. En zorgde ik ervoor dat Mozart’s Kleine Nachtmuzik in de wachtkamer speelde. Dit herhaalden we vier weken. Iedere keer ging ik er even bij zitten zodat ze aan mijn stem kon wennen en in die vierde week kreeg ik zowaar een beetje aandacht. Dus planden we om de week erna in de oortjes te kijken. Dat was enorm spannend. We zaten naast elkaar de kleine bij haar moeder op schoot maar wel zo dat onze armen elkaar bijna konden aanraken. Ik pakte mijn telefoon en zette Mozart’s Kleine Nachtmuzik aan. Toen voelde ik een handje op mijn arm, ze keek me aan. Prachtige blauwe oogjes die glinsterden. Ze keek gauw weg maar haar handje bleef op mijn arm. ‘Je hoort erbij’, zei haar moeder. ‘Je hoort erbij!’ Haar moeder was in tranen, van blijdschap deze keer. Het is me gelukt om afdrukken te maken, oor voor oor. Ze bleef rustig zitten en deed net of er niks aan de hand was. Door het werken in een andere vestiging was ik ze een tijdje uit het oog verloren. Inmiddels heb ik een eigen winkel en kort geleden stond er een bekend gezichtje voor me, samen met haar moeder. Ze keek me aan en gaf me een knuffel. Mensen die te maken krijgen met gehoorverlies ervaren dat als een ingrijpende verandering in hun leven. Gelukkig kan een goede hooroplossing juist een enorm positieve invloed hebben. Audiciens maken dit van dichtbij mee en dit levert mooie verhalen op, die blijven hangen. In samenwerking met stichting HoorProfs introduceert Hoordetail een nieuwe rubriek, waarin HoorProfs-audiciens om beurten hun bijzondere verhalen vertellen, uit eigen ervaring met hun klanten. Die positieve of juist ontroerende ervaringen, die het vak zo mooi maken, leest u hier: de HoorProf vertelt. DE HOORPROF VERTELT: “JE BENT HAAR MOZART VOOR HOORTOESTELLEN” Ik zag haar aankomen lopen: moeder met drie kleine kinderen, twee daarvan met hoortoestellen. Ze kwamen voor regulier onderhoud. De moeder wilde zich aanmelden voor de geplande afspraak en zette het jongste kindje op de balie om even iets uit haar tas te pakken. Het rugje van het kindje was naar me toe gekeerd en ik zag een schattig klein handje uit een mouw steken. Dus ik zei: “Jij ook goedemorgen lieverd”, en raakte haar handje aan. “Wil je dat nooit meer doen? Daar houdt ze niet van”, schreeuwde de moeder naar me. Ik zag dat ze het moeilijk had. Ik bood mijn excuses aan en vroeg of ze iets wilde drinken. Ze pakte het kindje op en ik hoorde haar naar me toe komen. Ik draaide me om en zag haar ogen vol met tranen. “Sorry”, zei ze. “Ik weet niet waarom ik tegen je schreeuwde. Ik kan het nog steeds geen plek geven dat onze dochter autisme heeft. Ze kijkt mensen nooit aan en houdt er niet van om aangeraakt te worden. Alleen familie mag haar een knuffel geven, anders raakt ze in paniek en dat kan heftig zijn. Vandaar mijn reactie. We komen uit een muzikale familie en we merken dat ze heel rustig wordt van Mozart’s Kleine Nachtmuzik.” Het autistische meisje krijgt binnenkort ook hoortoestellen. Bij het audiologisch centrum bleek het een behoorlijk drama te zijn geweest. Het meisje was niet rustig te krijgen en ze verwachten dat de enige manier om afdrukken te maken met behulp van een roesje zal moeten. Dit zag de moeder echter niet zitten. Ik dacht toen heel even terug aan het moment dat ik het handje van het kindje Tanja Perencevic, eigenaar en audicien bij Expertcentrum het Oor in Almere Haven
RkJQdWJsaXNoZXIy MTAyNDU4