Pakkracht nr3-2022 Online

P a k k r a c h t n r 3 2 0 2 2 42 C o l u m n Bladzij na bladzij sla ik om en neem ik door, af en toe blind tastend naar de koffiemok voor een slok die steeds bitterder smaakt. Deze zaterdagochtendkrant brengt weinig goed nieuws. Oorlog en honger. En de pagina met weerberichten achterin stemt evenmin hoopvol. De sporadische stortbuien die huishouden brengen vooral verwoesting en weinig meer dan een druppel op de gloeiende plaat. Klimaatverandering is definitief niet meer iets van ver weg, van de Amazone of de Sahel. Nederland koud kikkerlandje is een sprookjesland uit vervlogen tijden. Wereldwijde droogte, politieke instabiliteit, naweeën van een pandemie, en de oorlog in Oekraïne. Genoeg drama om somber, cynisch, wanhopig of domweg boos van te worden. Gelukkig zorgt de voorzienigheid voor een fijne bonus op het drama. Het apenpokkenvirus is een de nieuwe ziekte én een fraaie vloek om aan de gevoelens van onmacht uitdrukking te geven. ‘Krijg toch ’t apenpokkenvirus!’, heerlijk hoe dat oplucht. Strak van de onmacht en klimaatfrustratie spring ik op de fiets. Even de narigheid ontvluchten. Even een ontspannend rondje maken door de hoofdstad waar ik woon. De zon schijnt uitbundig, de terrassen zitten vol, vrolijkheid alom. Toeristen drommen als vanouds, in een stemming die het midden houdt tussen apathisch en balorig, langs de grachten. Het blijft wonderlijk en grappig hoe een enkele rinkel van de fietsbel voldoende is om zo’n groepje dwalers uiteen te laten springen. Met verschrikte blikken en onder het uitroepen van verontschuldigingen “sorry, sorry, sorry” maken ze vrij baan. Ik doe het er niet om, maar omzeil het ook niet. Mijn guilty pleasure. De narigheid lijkt ver weg. Kop in het zand werkt. Alles is als een zorgeloos vanouds. Toch lijkt er iets veranderd. Voorheen, voor corona, lagen de straten en grachten op zo’n mooie dag vol met afval. Flesjes, blikjes en zakjes dwarrelden over de straten en dreven bijeen in kleine plastic eilandjes op de grachten. Nu lijkt er weinig afval te zwerven en drijven. Ik zie zelfs mensen rommel in overvolle prullenbakken stouwen. Sterker, nog, de weinige plekken waar afval ligt is rondom die overvolle prullenbakken. Dus de vuilnisophaaldienst en veegploeg was niet toevallig net langsgekomen. Zou er dan toch een kleine mentaliteitsverandering gaande zijn? Is het geen sprookje? Ligt het aan het ingevoerde statiegeld op kleine flesjes? Ik pieker er niet te lang over, straks slaat het cynisme weer toe. Opgeruimd en hoopvol fiets ik naar huis. Maak in die opperbeste stemming nog een slinger langs een slijterij. Daar op het schap glimmen flessen ‘Brut de Zélande – Crémant de Kleine Schorre’. De vele zonuren die de uienboeren in Dreischor doet zuchten maakt het mogelijk om in datzelfde dorp wijn te verbouwen. Proost! Na ons de zondvloed. Nederland wijnland: ‘t klinkt als een sprookje. ZATERDAGOCHTEND. KOFFIE EN DE KRANT. IK SLA BLADZIJDE NA BLADZIJDE OM. OP ELKE PAGINA ALARMISTISCHE KOPPEN: ‘BOMEN AUSTRALISCHE REGENWOUDEN STERVEN TWEEMAAL ZO SNEL DOOR KLIMAATOPWARMING’, ‘ONTBOSSING BLIJFT GEWOON DOORGAAN’ EN ‘HET WORDT STEEDS EXTREMER MET HET WEER’. DIE LAATSTE IS EEN KRANTENKOP OVER DE DROOGTE IN DREISCHOR. DREISCHOR, IK HAD ER NOG NOOIT VAN GEHOORD. DREISCHOR KLINKT ALS EEN PLANTENZIEKTE. HET BLIJKT EEN DORP MET NOG GEEN DUIZEND INWONERS OP SCHOUWEN- DUIVENLAND. ZEEUWSE BOEREN ZUCHTEN AL WEKEN ONDER DE DROOGTE. ZE TELEN UIEN EN POOTAARDAPPELEN, WINTERTARWE, PENEN EN KNOLSELDERIJ. STEVIGE KOST DIE DOOR DROOGTE SCHAARS DREIGT TE WORDEN. DAT PROBLEEM KAN VOORUIT WORDEN GESCHOVEN. HUTSPOT EN SNERT STAAN NOG EVEN NIET OP HET MENU. IN ELKE EDITIE VERTELT STEFAN HERMSEN, DOCENT FOOD PACKAGING OP DE HAS HOGESCHOOL, OVER DIVERSE ACTUELE ONDERWERPEN BINNEN DE VERPAKKINGSINDUSTRIE. Stefan Hermsen Docent Food Packaging HAS Hogeschool EEN SPROOKJE