NBT Magazine nr.2 2017

42 / 44

C o l u m n
Nu de VVD wederom de grootste partij van Nederland is geworden en daarmee de coalitiege-
sprekken aanvoert, wacht ondernemend Nederland in spanning af op al het moois dat ons na
jaren zwoegen eindelijk gaat toekomen! Of gaat het allemaal weer uitdraaien op een enorme
deceptie?
Ik vraag me al jaren af of ze in Den Haag daadwerkelijk ‘onze taal’ meester zijn. Mijn gevoel
zegt van niet! Wat veel ondernemers een doorn in het oog is, is de twee jaar loondoorbeta-
lingsverplichting bij een zieke medewerker. Na de roep om het voor ondernemend Nederland
wat minder zwaar te maken, gloort er eindelijk licht aan horizon. Steeds meer geluiden komen
tot ons dat er, met name voor werkgevers met een loonsom tot €310.000,-, wellicht een
beperkte loondoorbetalingsverplichting komt. Bij veel werkgevers wordt de champagne nog
net niet ontkurkt, maar ik maak me oprecht zorgen over een enorme sigaar uit eigen doos.
Ten eerste lijkt het mij onmogelijk om een schifting te maken in het soort werkgever: klein,
middelgroot of groot. Als ze dit willen handhaven betekent dat er een gat ontstaat tussen de
52ste en 104de ziekteweek. Als de kleine werkgever dit risico niet loopt, maar de middelgro-
te- en grote werkgever wel, dan voorspel ik organisatorische chaos. Wie gaat er voor de kleine
werkgever dan de re-integratie op zich nemen? Het UWV? Als dit zo is dan gaat de kleine
werkgever hier ongetwijfeld een afdracht voor moeten doen richting het UWV. Linksom of
rechtsom, het blijft een sigaar uit eigen doos.
Mochten ze dit ridicule plan laten varen en komen met een algemene inperking van de loon-
doorbetalingsverplichting, dan zou dat inhouden dat een werknemer niet na 104 weken maar
na 52 weken bij de poort van het UWV aankomt. Feitelijk zal de WGA een jaar naar voren
worden geschoven, maar wie betaalt ook alweer de WGA premie? Juist, de werkgever! Hetzij
middels een sectorale premie, een gewogen premie of een individuele premie, maar de werk-
gever betaalt.
Ondernemers verzamelen zich niet op het Malieveld om lekker te schreeuwen dat het alle-
maal anders moet, we zetten de schouders er onder en maken er het beste van. Maar eigenlijk
is het heel krom dat de werkgever voor de tekortkomingen van de werknemer moet blijven
betalen. Ik was onlangs met mijn zoon op een zondag bij de huisartsenpost. Dat was even
schrikken als je al die mensen ziet zitten met kapotte kniebanden, gebroken ledematen etc.
Ik ben een groot sportliefhebber, dat gezegd hebbende meer een passieve dan actieve, maar
ik gun iedereen zijn ontspanning, en als sport daarbij helpt dan heeft een werkgever daar ook
baat bij. Wat ik vreemd vind is dat een werkgever continu moet opdraaien voor de kosten
van al het verzuim dat dit teweegbrengt. Ik zou pleiten voor een gedeelde premiebetaling, net
zoals bij de WGA premies. 50% voor de werkgever en 50% voor de werknemer. Dan voelt
een werknemer het ook eens in zijn portemonnee als hij zich weer eens verrot heeft laten
schoppen op een voetbalveld. Het heeft te maken met bewustwording van de werknemer, niet
alles hoeft altijd maar door de werkgever betaald te worden.
In tijden dat oneliners het beter doen dan deugdelijk beleid houd ik mijn hart vast. We zullen
zien waar onze volksvertegenwoordigers mee terugkomen, maar ik verwacht er weinig van…
Eskes & Partners Assurantie Adviseurs
Tel. + 31 (0)24 397 38 37
JOS ALMA VAN ESKES & PARTNERS IS SINDS BEGIN DIT JAAR ALS VASTE COLUMNIST VERBONDEN AAN NBT MAGAZINE EN ELKE UITGAVE
VERRIJKT HIJ ONS BLAD MET EEN COLUMN OM ZIJN VISIE OP ONZE BRANCHE EN DE SAMENLEVING TE GEVEN. DEZE KEER BELICHT HIJ DE
VERKIEZINGEN EN WAT DE UITSLAG VOOR U TOT GEVOLG KAN HEBBEN.
Jos Alma
NIEUWE RONDE, NIEUWE KANSEN
NB T M a g a z i n e n r 2 2 0 1 7 42